Daar liepen we gister, aan de andere kant van die witte toppen. Nu heeft regen ons de Pyreneeën uit gejaagd.
Terug naar Huesca, de plaats die we in 2018 ook al eens aandeden. Even genieten van de luxe in een stad en op z’n Spaans uit eten. Dat wil dus zeggen, tot half 10 s’avonds borrelen en dan nog aan de patatas bravas en calamaris.
Of dat smaakte liet Stijn op de terugweg horen met zijn boerkunsten.
De volgende ochtend waren we na het schoolwerk klaar om te gaan. Tot er een Spaanse auto naast ons stopte. Verrassend genoeg begon de bestuurder in het Nederlands naar ons verhaal te vragen.
Voor we het wisten werden we door Ulas in zijn restaurant op de koffie uitgenodigd. Van de koffie gingen we over op de crêpe en vervolgens samen lunchen.
Die gastvrijheid, wauw.
Dutch 
