Bijna tijd om Spanje voor nu achter ons te laten. Met nog één uitstapje van ons wensenlijstje, het dorpje El Rocío. Zonder geasfalteerde wegen en waar paarden nog het vervoermiddel zijn. Dat wilden wij ervaren.
Hoe dichter we bij het dorp kwamen, hoe drukker het werd. In de file met huifkarren, vrouwen langs de weg gekleed in de mooiste jurken met bloemen in hun haren en mannen in nette blouse met hoed. Touringcars, politie en heel veel auto’s. Wat is hier gaande?
El Rocio is het eindpunt van een pelgrimsroute vanuit Brussel. Dit weekend bleek de afsluiting voor dit jaar, waarbij alle broederschappen zich lieten zegenen voor de hoofdingang van het heiligdom van de Virgen del Rocío.
We wisten niet waar we moesten kijken. Lopend over de zandwegen zagen we overal wat. Breed lachende Spanjaarden rijdend op paarden, zittend in versierde karren getrokken door paarden en ossen of lopend achter de karren aan, pronkend met hun mooiste outfit. Knallen van geweerschoten op de daken, zingende mensen, hard luidende kerkklokken. Overal gebeurde wat.
Wij vielen nogal op als zeldzame toeristen hier. Met een bloem in onze haren en van t-shirt naar blouse, probeerden we ons wat feestelijker te kleden. Maar niemand keek eigenlijk op of om naar ons. Zij vierden feest, groot feest.
Wat een beleving. Eerder deze week zeiden we nog tegen elkaar wel weinig van de cultuur meegenomen te hebben deze weken. Bij deze hebben we dat dubbel en dwars ingehaald.
Dutch 
