Vele keren hebben we het met Jara en Stijn besproken. Is het niet te heftig voor ze hierheen te gaan? Kijkend naar wat ze allemaal al in andere musea hebben gezien en gehoord, vonden we nu alle vier dat we ervoor konden gaan. Zij wel zonder eigen audio, zodat alleen wij de tolk hoorden en konden vertalen wat we vonden dat zij konden horen.
Lopend door een tunnel richting Auschwitz hoorden we namen van slachtoffers. De eerste rillingen over ons lijf. Aangekomen in Auschwitz zelf, hoorden en zagen we meer over de vreselijke omstandigheden waarin hier geleefd en van het leven beroofd is.
Koffers waarmee de gezinnen aankwamen in hoop op een beter leven, (kinder)schoenen, afgeschoren haren die gebruikt werden voor textiel, stiekum gemaakte foto’s van bijv de selectie na transport. Cellen waarin iedereen opgesloten werd die ook maar van zich liet horen, de eerste gaskamer, de dodenmuur waarvoor ontelbare onschuldigen werden neergeschoten. Niet te bevatten, zo onmenselijk allemaal. Onderweg stelde Jara vooral vragen over hoe het voor de mensen moet zijn geweest, Stijn sprak vooral veel over hoe hij dacht dat dingen zijn gebeurt.
Met een bus reden we vervolgens naar het vlakbij gelegen Birkenau, de plek die waar nog eens tienduizenden werden opgesloten in barakken en omgebracht in de (vlak voor bevrijding vernietigde) mega gaskamers. Stille getuigen van de vreselijke geschiedenis die we nooit zullen vergeten, ter nagedachtenis aan alle slachtoffers.
Om bij te komen van dit alles zochten we een plekje in de natuur. Bij een kampvuur werd nagepraat, maar ook vooral beseft hoe rijk onze vrijheid is.
Dutch 
