Op naar een zwembad, was de gedachten waarmee we vanmorgen vertrokken. Een paar uur later sprongen we echter niet in het diepe, maar klommen we de hoogte in. Lang leven de flexibiliteit!
Toen Stijn zijn opa in mei overleed, was één van de eerste dingen die Stijn zei dat hij nu nooit meer met opa naar een klimbos kon. Helaas de harde waarheid, maar we spraken af opa mee te nemen in ons hart zodra we als gezin zouden gaan klimmen. Toen vandaag alle zwembaden al dicht bleken te zijn, werd dit opeens de dag waarop dat moment was aangebroken. Dat dag waarop ook zijn andere opa jarig is en wij elkaar 20 jaar geleden leerden kennen. Een emotionele rollercoaster dus, maar wel één met een gouden randje.
We genoten van het klimparcour, wat waren ze na afloop trots! Vlakbij het klimbos was een prima plek om te overnachten, met uitzicht op Tirana, een kabelbaan om morgen naar de stad te gaan, een speeltuin (daarvoor ben je nooit te oud toch?!) en een restaurant om te proosten op deze bijzondere dag. Wat we alleen niet wisten, was dat het restaurant al vroeg sloot. Gelukkig kwam daar weer de enorme gastvrijheid van de Albanezen om de hoek: “we’re about to close, but we can still make you pasta”. Je voelt je dan toch een beetje opgelaten, maar we konden het aanbod van deze breed lachende obers niet afslaan. Met zelfs nog een glas wijn van het huis en een restaurant helemaal voor ons alleen, werd deze bijzondere dag er één om nooit meer te vergeten!
Dutch